به نقل از «طرفداری»

به بهانه درگذشت تری ونبلز؛ مردی که در حماسی ترین روز فوتبال ایران تمام شد!

تاریخ انتشار: ۵ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۱۶۸۱۰۷

تری ونبلز سرمربی نامی تیم ملی استرالیا در بازی بزرگ 8 آذر 1376، امروز یکشنبه 5 آذر 1402، در آستانه سالروز حماسه ملبورن درگذشت.

به گزارش طرفداری، تری ونبلز سرمربی نامدار انگلیسی که سابقه نشستن روی نیمکت تیم های بزرگ بارسلونا، تیم ملی انگلیس، تیم ملی استرالیا، تاتنهام، کریستال پالاس و ... امروز در 80 سالگی درگذشت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نام این مربی نامدار برای همیشه به فوتبال ایران گره خورده است چرا که در حماسی ترین روز تاریخ فوتبال ایران تری ونبلز روی نیمکت استرالیای پر ستاره نشسته بود.

تری ونبلز که تا قبل از قبول هدایت استرالیا رزومه ای بی نظیر داشت و بارسلونا را به قهرمانی لالیگا و تیم ملی انگلیس را هم به نیمه نهایی یورو 1996 رسانده بود، 8 آذر 1376 در آخرین بازی پلی آف ورودی جام جهانی 1998 فرانسه در حالی که تیمش با نتیجه 2-0 در ملبورن از تیم ملی ایران پیش بود، بعد از هجوم یک دیوانه به تور دروازه ایران و وقفه چند دقیقه ای در بازی، نتیجه 2-0 برده را با مساوی 2-2 عوض کرد تا تیم ملی ایران به جای استرالیا به جام جهانی برود و حماسه 8 آذر ملبورن در فوتبال ایران جاودانه شود.

جالب اینجاست که بعد از این شکست تری ونبلز دیگر با پیشنهاد تیم های مقتدر دنیا رو به رو نشد و در واقع این شکست پرونده سرمربیگری این چهره نامدار فوتبال بریتانیا را بست. مردی که تا قبل از حماسه ملبورن روی نیمکت بارسلونا، تاتنهام، تیم های ملی انگلیس و استرالیا نشسته بود بعد از این ناکامی تنها دو مقطع کوتاه سرمربیگری کریستال پالاس و لیدز یونایتد را تجربه کرد و البته سرمربی گری مشترک با برایان رابسون در میدلزبورو و دستیاری تیم ملی انگلیس نصیبش شد.

روز حماسه ملبورن والدایر ویرا برزیلی روی نیمکت ایران نشسته بود اما او هم به رغم این کامیابی بزرگ آینده چندان روشنی در عرصه مربیگری نداشت.

 

بیشتر بخوانید:

تری ونبلز، سرمربی پیشین بارسلونا و تیم ملی انگلیس درگذشت

از دست ندهید ????????????????????????

بولونیا مقصد جدید سردار آزمون؟  مهاجم لیورپول خطاب به پپ: کچل متقلب! گل تماشایی آنتوان گریزمان مقابل مایورکا / فیلم هاشمی نسب: دوربین در حلق ما آمده و فیلم می‌گیرد گل دیدنی میسون گرینوود برای ختافه مقابل آلمریا / فیلم

منبع: طرفداری

کلیدواژه: تیم ملی انگلیس فوتبال ایران روی نیمکت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۱۶۸۱۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

با خداحافظی باجو، 19 سال است که یکشنبه نداریم!

به گزارش "ورزش سه"، در آخرین یکشنبه ماه آوریل ۲۰۰۴ روبرتو باجو آخرین بازی خود را در بازی میلان-برشا در پایان فصل انجام داد و سلام سن سیرو به او پاها و قلب‌ها را به لرزه درآورد.

سال‌هاست که از سخنان چزاره کرمونینی می‌گذرد و کلمات خوشبخت‌ترین بخش این جهان هستند که این‌چنین به توصیف باجو استخدام شده‌اند: از آنجایی که دیگر یکشنبه‌ها باجو فوتبال بازی نمی‌کند، دیگر یکشنبه نداریم. او مردی است که به عقیده بسیاری بهترین بازیکن ایتالیایی تمام دوران است.

28 آوریل ۲۰۰۴ پایان دورانی برای فوتبال ایتالیا بود. قهرمانی جاودانه که مرد اول رویاهای مردم سرزمین خدایان بود. از شب‌های جادویی ایتالیایی ۹۰ تا صبح تلخ ایالات متحده آمریکا در سال ۹۴، احساساتی که در سر یک ملت نقش بسته بود و همه یک جمله را فریاد می‌زدند، خدایا همه ما را بیامرز به جز یک نفر، باجو!

تمام آرزوهای مردم در یک شب تغییر کرد. سن سیرو به احترام باجو ایستاد. ادای احترام به کسی که در ۴۸۸ بازی، ۲۱۸ گل به ثمر رساند.  

در هشتاد و چهارمین دقیقه از بازی بهترین شماره ده تاریخ لاجوردی پوشان، در آغوش مالدینی ایستاد و پائولو نماینده تمام فوتبالدوستان جهان بود.  

از ویچنزا تا برشا، فیورنتینا، یوونتوس، میلان، بولونیا و اینتر تمامی تیم‌هایی بودند که باجو پیراهنشان را به تن کرده بود تا یک کشور متحد شود. زیرا این نماینده الهی متعلق به همه کسانی بود که حداقل یک‌بار برای پیراهن آبی فریاد زده بودند.

باجو پس از پایان بازی گفت: وقتی زمین را ترک کردم، با خودم گفتم، روبرتو تمام شد، اکنون واقعا تمام شده است. چیزی که مرا برای آخرین‌بار شگفت‌زده کرد این بود که آخرین بازی زندگی‌ام مالدینی به سمتم آمد و من را آغوش گرفت. با تماشاگران خداحافظی کردم، تمام سن سیرو ایستاده بود و دیدم همه به مانند من گریه می‌کنند.  

پسر طلایی کالچو باید در خانهٔ میلان، همان تیمی که فصل ۹۶ با آن اسکودتو را فتح کرده بود، فوتبال را کنار می‌گذاشت. ستارهٔ برشا در جشن قهرمانی میلان بیگانه و تنها نبود. روبرتو باجو در تمام ورزشگاه‌های کشور ایتالیا دوست داشتنی است. پدیدهٔ دههٔ نود فوتبال ایتالیا پس از پایان بیست سال دوران حرفه‌ایش در سن سیرو گفت: «لحظه‌ای بی‌نظیر و سرشار از احساس بود. از میلانی‌ها به سبب تشویق‌هایشان قدردانی می‌کنم، این آخرین دیدار من بود.» 

برشا در این بازی با نتیجهٔ چهار بر دو قربانی جشن قهرمانی میلان شد و باجو در این باره گفت: «می‌دانم کسانی هستند که علاقه‌ای به من ندارند اما عشق این همه هوادار کمک کرد تا با این شرایط کنار بیایم. فکر می‌کنم هیچ راهی بهتر از این برای خداحافظی از جهان فوتبال وجود نداشت. » 

در سن ۱۸ سالگی عمل جراحی سختی بر روی پای روبرتو باجو انجام شد. این عمل حرفه ستاره برشا را تحت تاثیر قرار داد اما باجو در برابر این آسیب‌دیدگی هیچوقت به زانو درنیامد و ادامه داد. او در آخرین لحظه خطاب به زانوهایش گفت: من با این زانوها همواره رابطهٔ دوگانه‌ای میان عشق و نفرت داشتم. این پاها لذت فراوانی به من چشاندند، اما با سپری شدن زمان دردهایشان بیشتر شد و شیوهٔ دویدنم را خراب کردند. چند تاسف بزرگ در دوران حرفه‌ای‌ام همیشه آزار دهنده بودند. ضربهٔ پنالتی در دیدار جام جهانی ۱۹۹۴ یکی از آنها است. اما هنگامی که به گذشته بازمی‌گردم می‌بینم که پس از بیست سال، این بازنشستگی را با لذت فراوانی جشن می‌گیرم، این پیروزی بزرگ برای روبرتو باجو است. 

توپ طلای ۹۳، گل اول ایتالیا، اسلالوم ایتالیا ۹۰، جادوی آمریکا و اشک‌های پاسادنا، خاطراتی بود که به‌مانند تیزر یک فیلم ایتالیایی در ذهن هواداران مرور می‌شد و باجو آرام آرام به سمت تونل سن سیرو قدم برمی‌داشت.  

همه ایستادند تا با صدای بلند، برای آخرین‌بار نام یکی از ده‌های برتر تمام دوران این ورزش را فریاد بزنند. اکنون واقع‌نگر باشید. 19 سال است که دیگر یکشنبه نیست!